پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 11 |
| تعداد شماره‌ها | 227 |
| تعداد مقالات | 2,309 |
| تعداد مشاهده مقاله | 3,593,134 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 2,636,748 |
مدل آموزش طراحی معماری مبتنی بر تفکر مشارکتی و تعاملی در ایران | ||
| فناوری آموزش | ||
| مقاله 14، دوره 13، شماره 3 - شماره پیاپی 51، تیر 1398، صفحه 649-659 اصل مقاله (702.12 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله مروری | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22061/jte.2018.3519.1886 | ||
| نویسندگان | ||
| عترت لعل بخش* 1؛ وحید قبادیان2؛ شادی عزیزی2 | ||
| 1گروه معماری، واحد امارات، دانشگاه آزاد اسلامی، دبی، امارات متحده عربی | ||
| 2گروه معماری، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران | ||
| تاریخ دریافت: 27 خرداد 1397، تاریخ بازنگری: 25 آبان 1397، تاریخ پذیرش: 05 آذر 1397 | ||
| چکیده | ||
| پیشینه و اهداف: فاصله زیاد میان آموزههای آکادمیک در دانشکدههای معماری و کار حرفهای در جامعه موجب شده تافارغالتحصیلان دانشکدههای معماری اغلب با روند اشتغال و حل معضلات معماری جامعه بیگانه باشند و اینمی تواند یکی از دلایل ناکارامدی آموزش طراحی معماری در ایران باشد. یکی از شاخصههای مهم که از دیرباز هم در فرهنگ تعلیم و تربیت ایرانی حضور داشته و هم در دیدگاههای نوین تعلیم و تربیت در دنیا مطرح است آموزش مشارکتی و تعاملیست. در این شیوه یادگیرندگان با دغدغه منافع جمعی و حل مسئله بهصورت گروهی خو میگیرند. بنابراین پس از فارغالتحصیلی توانایی بالاتری در شناسایی معضلات اجتماع و حل مسائل با همکاری و تعامل سایرین کسب می کنند. این پژوهش با هدف ارائه مدلی برای آموزش طراحی معماری مشارکتی و تعاملی در راستای کاستن از فاصله میان آموزش آکادمیک و حرفه صورت گرفتهاست. روش ها: روش این پژوهش کیفی، علی معلولی و پسا اثبات گرایانه است که بهطور استقرایی و با گرداوری منظم و طبقه بندیشده دادههای درجه اول صورت گرفتهاست و بهدنبال اکتشاف مسائل پیرامونی آموزش طراحی معماری به شیوه مشارکتیاست. یافته‌ها: نتایج بهدستآمده از این پژوهش نشان میدهد که این مدل ضمن همافزایی در آموزش موجب کارامدی آموزش طراحی در میان دانشجویان شده ، میتواند فاصله میان آموزش آکادمیک و بازار کار را تا حدود زیادی کاهش دهد. نتیجه‌گیری: نتایج بررسیهای نظری و میدانی در خصوص مدل ارائه شده نشان میدهد که طراحی معماری به شیوه مشارکتی و تعاملی ضمن هم افزایی در آموزش موجب کارامدی آموزش طراحی در میان دانشجویان میشود. چرا که در این مدل از فاصله میان آموزش آکادمیک و زندگی روزمره دانشجویان کاسته میشود. در عین حال دانشجویان موفق به کسب منافع گروهی از طریق بالا بردن احساس همبستگی میگردند. در این مدل دانشجویان نسبت به محیط اطراف خود احساس مسئولیت نموده و شناخت بیشتری نسبت به محیط مصنوع پیرامون خویش کسب مینمایند. بنابراین با شناسایی معضلات معماری محیط اطراف خویش به صورت گروهی بهدنبال حل مسئله میگردند. دانشجویان در آتلیه طراحی معماری ضمن برقراری ارتباط و ایجاد فضای گفتگویی نه تنها در ارتقا توانمندی طراحی یکدیگر موثر واقع میگردند، بلکه با تبیین اهداف روشن و تعریف معضلات معماری پیرامونشان ، با شناسایی هدف مشترک به دنبال حل مسئله خواهند بود. بنابراین آموزش طراحی معماری مشارکتی موجب کم کردن فاصله میان آموزش و جامعه میشود. موجب ارتقا کارامدی آموزش آکادمیک طراحی معماری میگردد. یادگیرنده را برای زندگی شغلی و اجتماعی آماده میسازد. حس مسئولیت پذیری و تعهد در دانشجو نسبت محیط اطراف خویش را تقویت مینماید. موجب عینیت گرایی در آموزش میشود و آغازآموزش با توصیف مسائل زندگی روزمره و رسیدن به فهم دقیق از واقعیات جامعه را امکان پذیر میسازد. همچنین از طریق روابط اجتماعی، ساماندهی تجربه ، نوآوری و خلاقیت از طریق تکثر بی توافقی ، قابلیتهای یادگیری را افزایش میدهد. در شیوه آموزش طراحی معماری مشارکتی امکان انتقال تجارب میان مراتب مختلف دانشجویان ایجاد میشود. به این ترتیب و براساس این مدل از آموزش طراحی معماری، یکی ازمهمترین کمبودهای آموزش معماری که فاصله زیاد میان بازار کار و دانشگاه است از میان برداشته خواهد شد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| آموزش طراحی؛ معماری؛ آموزش مشارکتی؛ آموزش طراحی مشارکتی؛ طراحی معماری مشارکتی | ||
| موضوعات | ||
| رویکردهای نوین آموزشی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| A Model of Architectural Design Education Based on Collaborative and Interactive Thoughts | ||
| نویسندگان [English] | ||
| E. Lalbakhsh1؛ V. Ghobad2؛ S. Azizi2 | ||
| 1Department of architecture, UAE Branch, Islamic Azad University, Dubai, United Arab Emirates | ||
| 2Department of architecture, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| Background and Objective:The large gap between academic lessons in architecture schools and the labor market in society has made many graduates of architecture schools unfamiliar with the work process and solving architectural issues in society. An important constituent which has been present in Iranian education and training culture from yesteryear, which can be seen in novel education stands around the world, is collaborative education. In this method, learners get accustomed to concerns related to collective benefits and group problem solving. Thus, after graduation students gain higher ability to identify issues in society and solve problems with colleagues and interact with others. The aim of this study is to present a model for collaborative architectural design education, on the subject of decreasing the gap between academic education and work. Some of the benefits which can be gained from this method include preparing learners for work and social life, improving awareness of the educational issue by grouping students of different levels, strengthening students’ responsibility and commitment towards their surrounding environment, objectivism in education, academic education based on the realities of society. Methods: In this study, the method is qualitative and post positivism. It is inductive and first-degree data was collected, organized, and classified. It sought to discover issues surrounding architectural design education in a collaborative manner. Findings:The presented model consequently showed that it is not only synergistic, but also instigates efficiency in design education students. It can also significantly reduce the gap between academic education and the labor market. Conclusion: The results of theoretical and field studies on the proposed model show that architectural design in a participatory and interactive manner while synergizing in education leads to the effectiveness of design education among students. Because in this model, the distance between academic education and students' daily life is reduced. At the same time, students achieve group benefits by raising a sense of solidarity. In this model, students feel responsible for their surroundings and gain more knowledge about the artificial environment around them. Therefore, by identifying the architectural problems of their surroundings, they seek to solve the problem as a group. Students in the architectural design studio, while communicating and creating a dialogue space, will not only be effective in enhancing each other's design capabilities, but will also seek to solve the problem by explaining clear goals and defining the architectural problems around them, by identifying a common goal. Therefore, teaching participatory architecture design reduces the gap between education and society, improves the efficiency of academic education in architectural design, and prepares the learner for professional and social life. It strengthens the student's sense of responsibility and commitment to their environment. It causes objectivism in education and makes it possible to start education by describing the issues of daily life and achieving an accurate understanding of the realities of society. It also enhances learning capabilities through social relationships, organizing experience, innovation, and creativity through pluralism. In the method of teaching participatory architecture design, it is possible to transfer experiences between different levels of students. In this way, based on this model of architectural design education, one of the most important shortcomings of architectural education, which is the long distance between the labor market and the university, will be eliminated. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| "Design education", " Architecture ", " Collaborative education", "Collaborative design education ", " collaborative arhitectural design" | ||
| مراجع | ||
|
[1] Oludipe K, Aowokoy L. 2010. Journal of the Learning Sciences. 2010; 2: 235–276. [2] Shon K. Family and Consumer Sciences Research Journal. 1987; 33: 106–120. [3] Dewey J. Democracy and Education. New York: The Free Press; 1967. [5] Freire O. CSE Technical Report; 1987. [6] Gadamer G. Truth and Method. London: Sheed & Ward; 1989. [7] Gillies L. American Psychologist. 2006; 53: 449– 455. [8] Habermas K. Educational Leadership. 2007; 46: 38–43. [9] Heidegger M. Current Directions in Psychological Science. 2000; 17: 344–347. [11] Johnson L. New Directions for Teaching and Learning. 1994; 59: 45–58. [12] Kutnick K. Assessment Series. 2000; 9: 45-49. [13] Kutnick K, Bernondini G. Remedial and Special Education. 1999; 116: 7–15. [14] Lawson I. Computer-Supported Collaborative Learning. 2010; 4: 69–97. [15] Leotar K. American Educational Research Journal. 1924; 4: 7–51. [16] Ranaswamy G. New Directions for Community Colleges. 2003; 77: 3–24. [17] Rorty H. Collaborating for collaborative learning of text comprehension. Paper presented at the annual meeting of the American Educational Research Association, Washington, D.C; 2007. [18] Arasteh H, Saeedi Y., Examining master’s student satisfaction of interactive and supervisory of supervisors. Journal of Technology of Education. 2016; 10(4): 235-246 Persian. [19] Asadi S, Piri L, Hasan R. Acomparison of the effectiveness of cooperative and individual teaching methods on educational achievement of English in grade one in high school. Journal of Technology of Education. 2014; 10(1): 37-44. Persian. [20] Chaleshi A,Effati L. Focus on Exceptional Education. 2013; 27: 1–22. Persian. [21] Golestan Hashemi M. Science & Research Quarterly Journal of Cooperation and Agriculture; 1993 [22] Jafarigohar M, Karami M. An evaluation of the effectiveness of two collaborative strategies in Wiki on improving academic writing quality of IELTS. Journal of Technology of Education. 2016; 11(2): 119-133. Persian [23] Motevali Z, Mahlabani YG. Assessment of the role of technical vocational and training(TVET) in creating oppurtunities and capacities required at home business. Journal of Technology of Education. 2017; 12(2): 99-114 Persian. [24] Monaghi D. Focus on University. 2010; 27: 1–22. Persian. [25] Mozafar A. International Journal of Educational Research. 1998; 1: 89–100. Persian. [26] Nouhi E. Journal of Clinical Nursing and Midwifery, Shahr e Kord University of Medical Science; 2012. Persian [27] RazzaghiAsi S, Farhadian M. Investigating the relationship between the structure of educational programand research outputs in top Iranian and international architectural school. Journal of Technology of Education. 2017; 11(3): 213-220. Persian [28] Saghafi MR, Mozafar F, Moosavi S.M. Iran Architecture. 2016; 5: 223-231. Persian [29] Seif AR. Journal of Accounting Education. 2011; 16: 261-293. Persian [30] Shams A, Abdoli B, Shamsi Poordehkordi P. Movement Behavior. 2013; 12: 52. Persian
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 2,270 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,559 |
||